Vriendschap is een illusie- of niet?
Als kind had ik grote dromen. Ik was groot fan van Dolly Parton, en stelde me regelmatig voor dat ik later ook countryzangeres zou worden, met bijbehorende boezem (beide dromen zijn nooit uitgekomen). Misschien komt het door mijn roots: ik ben geboren in Austin, Texas. Mijn ouders hebben 8 jaar in Amerika gewoond en mijn oudste zus en ik zijn daar geboren. Toen ik nog geen twee jaar oud was zijn we weer teruggegaan naar Nederland. We woonden in Reeuwijk, later in Mijdrecht. Ik heb een fijne jeugd gehad. Natuurlijk waren er wel struggles in ons gezin, maar ik denk dat ik daar alleen maar wijzer van ben geworden. Ik mag van geluk spreken: dat besef ik maar al te goed. Ieder huisje heeft zijn kruisje, maar de één krijgt wel meer ballast mee dan de ander.
Op mijn elfde ben ik flink gepest op school. Mijn beste vriendin was verhuisd en woonde vlakbij een klasgenootje waar ze vanaf dat moment mee naar school fietste. Ze werden vriendinnen, en het klasgenootje wilde mij daar liever niet bij hebben. Dat had als gevolg dat ze mij niet alleen buiten de vriendschap met mijn bestie plaatste, maar ik liet gebeuren dat zelfs de hele klas mij buitensloot.
Ik zeg dat ik het liet gebeuren, omdat dat bij nader inzien ook echt het geval was. Ik wilde niets liever dan vriendinnen blijven met mijn bff, en stond totaal niet open voor nieuwe vriendschappen. En dat had gevolgen…. Op een paar kinderen na wilde niemand met mij spelen. Het is een harde les geweest, die een schooljaar duurde, maar op -veel- latere leeftijd heb ik hierdoor zo veel inzichten opgedaan dat ik er nog steeds dankbaar voor ben. Je bent soms zelf verantwoordelijk voor wat je overkomt, en dat was in mijn geval echt zo. Ik had keuze uit 30 kinderen, maar wilde vriendinnen zijn met 1. Het is mij later nog een keer gebeurd: op de Middelbare was ik dikke vriendinnen met een meisje dat vlakbij ons woonde. We deden álles met elkaar. Uitgaan, sporten (hardlopen, en gelijk daarna een patatje halen), chillen, en naar school gaan. Van mij hoefde daar niets in te veranderen. Totdat ze verliefd werd: ik was natuurlijk ineens niet meer zo belangrijk. Weer stond ik er alleen voor. Ik had ál mijn ‘geld’ op die ene vriendschap gezet, en dat bleek wederom niet zo’n goeie keuze. Ik heb deze les blijkbaar twee keer nodig gehad.
Ik kan ontzettend goed alleen zijn, heb het zelfs heel hard nodig, maar kan niet leven zonder verbinding met anderen. Verbinding is voor mij superbelangrijk. Als fotograaf is dat een groot voordeel. Ik doe er alles aan om in verbinding met je te komen. Maar ben tegelijkertijd supersensitief voor jouw grenzen (als ik die zou overschrijden kom ik zeker niet met je in verbinding). Zo heeft iedere levensles zijn voordelen. Ik weet niet of ik zonder deze lessen op dezelfde plek uitgekomen zou zijn. En de plek waar ik ben: die past me als een jas.
