Doen waar je gelukkig van wordt
Ik hoop dat dit voor jou geldt. Het is zeker niet vanzelfsprekend. Hoeveel mensen zitten niet op een plek waar ze eigenlijk nooit over nadenken. Maar als je de vraag stelt: Doe jij waar je gelukkig van wordt? Dan is het antwoord best vaak: Nee, maar ik verdien er wel mijn geld mee.
Dat is toch best gek? Ik heb juristen, verpleegkundigen, dieetcoaches, juffen, caissières, advocaten, administratief medewerksters en bedrijfseigenaren in de studio gehad die zielsgelukkig werden van hun werk. Maar net zoveel mensen met vergelijkbare functies die het liefst VANDAAG iets anders zouden willen doen.
Het is ook best een zoektocht: het leven… Want er gebeurt heel veel waar je misschien helemaal niet op zit te wachten, maar je zult er toch mee moeten dealen. Ik vond de periode dat mijn kinderen op de lagere school zaten zo’n periode. Als ik er niet aan dacht dat de gymtas mee moest, dat dat vriendje op vrijdag met ons mee zou gaan, op dinsdag de juffen jarig waren, op woensdag de hockeytraining begon, op zaterdag het vriendinnetje jarig was, en dat er geen brood meer in huis was: dan zou alles in de soep lopen. Jeetje, wat moet je in die tijd ongelooflijk veel onthouden en wat wordt er een enorme aanslag gepleegd op je vrijheid. Ik was niet ‘in control’ en keek met bewondering naar andere ouders. Bij iedereen leek het gras groener dan bij mij thuis.
Wat zei mijn gevoel eigenlijk?
Misschien had ik in die tijd wat eerlijker moeten zijn, maar ik was bang dat het kaartenhuis in zou storten. Ik ging door en hield vol met als gevolg dat ik rond mijn 38e geen idee meer had wat IK nou eigenlijk wilde. Als je jarenlang klaar staat om alles voor iedereen te regelen, behalve voor jezelf, dan raak je jezelf wel kwijt. Met het ouder worden van mijn kinderen ontstond er vanzelf meer ruimte. Ze konden zelf de weg naar school vinden, ze wisten wanneer ze gym hadden en bepaalden zelf wel wanneer ze met wie gingen spelen.
Haptonomie bracht mij weer in contact met mijn gevoel. Ik deed alles op verstand en had geen tijd over om naar mijn gevoel te luisteren. Wat zei mijn gevoel eigenlijk? Had ik het koud, warm, was ik moe, had ik trek, of wilde ik even alleen zijn? Ik heb het echt weer moeten leren VOELEN. En dat bracht mij heel veel rust. Ik voelde ineens dat onderbuikgevoel weer. Dat stemmetje dat soms zegt: doe maar, of doe dat vooral maar niet. Mijn intuïtie ging AAN. En mijn zelfvertrouwen groeide daarmee. Ik voelde dat ik weer op de goede weg zat. Ik ging meer tijd besteden aan mijn werk. Fotografie was en bleef mijn liefde. Dat wist ik niet alleen: dat voelde ik ook!
Mijn vraag aan jou: vaar jij de juiste koers? En wie staat er aan het roer?
